Onu ilk gördüğümde daha ufacık, neyin ne olduğunu bilmeyen, kısa şortuyla ortalarda dolanan küçük bir çocuktum. Küçük olmama rağmen hala daha dün gibi hatırlarım. Bembeyaz kıyafetinin içinde o uzun sarı saçları ve masmavi gözleriyle beni adeta büyülemiş gibiydi. Ona bakmaktan, onun her hareketini izlemekten kendimi alamıyordum adeta.
Onla tanışalı daha çok yeni olmuştu ama Onu bir türlü aklımdan çıkaramıyordum. Tanıştığımız ilk günün bir hafta sonrası babam beni tekrardan Onla tanıştığımız o yere götürmüştü. İlk defa orada görmüştüm onu ve yine oradaydı tüm güzelliğiyle. Kim bilir kaç kişi benim gibi Onu ilk gördüğünde ona vurulmuş, ona aşık olmuştur. O ufacık yaşta bile olsam Onu benden başka sevenlerin olduğunu düşündükçe sinirleniyordum ve kıskanıyordum. O zamanlar ona bugün de dediğim gibi "Biricik Sevgilim Benim" diyordum hep. Evet o benim biricik sevgilimdi. Karşılıksız hiçbir çıkar olmadan safça, çocukça duygularımla sevdiğim.
Artık hafta sonunun gelmesini iple çekiyordum. Çünkü biliyordum ki hafta sonu geldiğinde Onu görebileceğim. Cuma akşam ve cumartesi sabahtan derslerimi biran önce bitiriyordum ki Onu görmeye engel çıkmasın karşıma:) Babamla Onu görmeye artık daha sık gitmeye başlamıştık. Sağ olsun beni her hafta sonu Onun yanına götürüyordu. Babam da farkındaydı Onun yanında mutlu olduğumun, huzur bulduğumun. Onun yanında mutlu oluyordum çünkü onla birlikte olmanın tadını almıştım bir kere. Bu bir alışkanlık değildi bunu gayet iyi biliyordum, çünkü her alışkanlık bir gün terk edilebilirdi ama Ona olan aşkım asla.
Yıllar geçiyor ben Onla beraber büyüyordum ama o hep aynı ilk gün gördüğüm güzellikte ve büyüklükteydi. Artık Ona olan aşkımı kelimelere dökemeyecek hale geliyordum. O nereye gitse ben oradaydım. Her zaman o babamla gittiğimiz yerde olmuyordu. Bazen İstanbul dışına bazen de ülke dışına çıkıyordu. Ben ise elimden geldikçe Onun olduğu yerlerde olmaya çalışıyordum. Eee bir kere kapılmıştık büyüsüne, aşkıma "Biricik Sevgilime".
Evet daha önce de dediğim gibi Onu benden başka sevenler de vardı. Yıllar geçtikçe yavaş yavaş anlamış ve çaresizce kabullenmiştim artık ama Ona olan sevgim, aşkımı azaltmamıştı bu tabi ki. İyi günde de kötü günde de yanındaydım hep Onun. Özellikle de kötü günlerinde. Çünkü biliyordum ki kötü günlerde bana, benim Ona duyduğum sevgiye daha çok ihtiyacı vardı.
İşte son birkaç aydır da O çok kötü zamanlar geçiriyor. Her bir yandan Ona saldırıyorlar, Onu suçluyorlar. Hatta bununla kalmayıp Onu yargılayıp asıyorlar maalesef. Bir suç işlemiş diyorlar daha suçu kesinleşmeden asıyorlar idam ediyorlar. İçim acıyor, gücüme gidiyor. Gücüme gidiyor çünkü bakıyorum bu suçlayanlar kim diye anlam veremiyorum. Ben Onu senelerdir tanımama rağmen "bu suçu işlemiştir" diyemiyorum ama daha iki gün önce Onla tanışmış olanlar kesin karara varıyorlar.
Başlarda Onu yalnız sandılar ve Ona acımasızca saldırdılar ama farkında değillerdi Ona olan sevgimizin, aşkımızın. Şimdi Onu seven Ona aşık olan ben gibi herkes birbirine kenetlenmiş durumda. Onu korumak Ona bir zarar gelmesini önlemek için. Onun önünde bir kale gibiyiz adeta. Belki haklı tarafları olabilir bilemiyorum olsa bile onların bilmedikleri bizim de her şeyden çok bildiğimiz şey bizim Ona olan aşkımızın hiçbir şekilde değişmeyeceği. Nasıl bir sevgili aşkının yaptığı hatalardan dolayı onu hayatından silmezse biz de Onu hayatımızdan çıkaramayız. Onu affeder ve Onu her zamankinden bile daha çok severiz. Onların her saldırışında biz daha çok kenetleniyoruz. Sevgimizi, aşkımızı her şeye herkese inat gösteriyoruz.
Onla tanışalı daha çok yeni olmuştu ama Onu bir türlü aklımdan çıkaramıyordum. Tanıştığımız ilk günün bir hafta sonrası babam beni tekrardan Onla tanıştığımız o yere götürmüştü. İlk defa orada görmüştüm onu ve yine oradaydı tüm güzelliğiyle. Kim bilir kaç kişi benim gibi Onu ilk gördüğünde ona vurulmuş, ona aşık olmuştur. O ufacık yaşta bile olsam Onu benden başka sevenlerin olduğunu düşündükçe sinirleniyordum ve kıskanıyordum. O zamanlar ona bugün de dediğim gibi "Biricik Sevgilim Benim" diyordum hep. Evet o benim biricik sevgilimdi. Karşılıksız hiçbir çıkar olmadan safça, çocukça duygularımla sevdiğim.
Artık hafta sonunun gelmesini iple çekiyordum. Çünkü biliyordum ki hafta sonu geldiğinde Onu görebileceğim. Cuma akşam ve cumartesi sabahtan derslerimi biran önce bitiriyordum ki Onu görmeye engel çıkmasın karşıma:) Babamla Onu görmeye artık daha sık gitmeye başlamıştık. Sağ olsun beni her hafta sonu Onun yanına götürüyordu. Babam da farkındaydı Onun yanında mutlu olduğumun, huzur bulduğumun. Onun yanında mutlu oluyordum çünkü onla birlikte olmanın tadını almıştım bir kere. Bu bir alışkanlık değildi bunu gayet iyi biliyordum, çünkü her alışkanlık bir gün terk edilebilirdi ama Ona olan aşkım asla.
Yıllar geçiyor ben Onla beraber büyüyordum ama o hep aynı ilk gün gördüğüm güzellikte ve büyüklükteydi. Artık Ona olan aşkımı kelimelere dökemeyecek hale geliyordum. O nereye gitse ben oradaydım. Her zaman o babamla gittiğimiz yerde olmuyordu. Bazen İstanbul dışına bazen de ülke dışına çıkıyordu. Ben ise elimden geldikçe Onun olduğu yerlerde olmaya çalışıyordum. Eee bir kere kapılmıştık büyüsüne, aşkıma "Biricik Sevgilime".
Evet daha önce de dediğim gibi Onu benden başka sevenler de vardı. Yıllar geçtikçe yavaş yavaş anlamış ve çaresizce kabullenmiştim artık ama Ona olan sevgim, aşkımı azaltmamıştı bu tabi ki. İyi günde de kötü günde de yanındaydım hep Onun. Özellikle de kötü günlerinde. Çünkü biliyordum ki kötü günlerde bana, benim Ona duyduğum sevgiye daha çok ihtiyacı vardı.
İşte son birkaç aydır da O çok kötü zamanlar geçiriyor. Her bir yandan Ona saldırıyorlar, Onu suçluyorlar. Hatta bununla kalmayıp Onu yargılayıp asıyorlar maalesef. Bir suç işlemiş diyorlar daha suçu kesinleşmeden asıyorlar idam ediyorlar. İçim acıyor, gücüme gidiyor. Gücüme gidiyor çünkü bakıyorum bu suçlayanlar kim diye anlam veremiyorum. Ben Onu senelerdir tanımama rağmen "bu suçu işlemiştir" diyemiyorum ama daha iki gün önce Onla tanışmış olanlar kesin karara varıyorlar.
Başlarda Onu yalnız sandılar ve Ona acımasızca saldırdılar ama farkında değillerdi Ona olan sevgimizin, aşkımızın. Şimdi Onu seven Ona aşık olan ben gibi herkes birbirine kenetlenmiş durumda. Onu korumak Ona bir zarar gelmesini önlemek için. Onun önünde bir kale gibiyiz adeta. Belki haklı tarafları olabilir bilemiyorum olsa bile onların bilmedikleri bizim de her şeyden çok bildiğimiz şey bizim Ona olan aşkımızın hiçbir şekilde değişmeyeceği. Nasıl bir sevgili aşkının yaptığı hatalardan dolayı onu hayatından silmezse biz de Onu hayatımızdan çıkaramayız. Onu affeder ve Onu her zamankinden bile daha çok severiz. Onların her saldırışında biz daha çok kenetleniyoruz. Sevgimizi, aşkımızı her şeye herkese inat gösteriyoruz.
Belki de şu otuz senelik kısa ömrümde babamın bana kattığı en güzel ve tek şey O. Her zaman dediğim gibi Onu hep ilk gördüğümdeki çocuk gibi seveceğim ve asla bu sevgim azalmayacak. Ona kızacağım, sinirleneceğim, darılacağım ve hatta bazen Ondan uzaklaşacağım ama biliyorum ki Ona daha büyük bir özlem ve aşkla çaresizce geri döneceğim. Çünkü O benim "BİRİCİK SEVGİLİM"...
Çünkü O benim en büyük aşkım...Çünkü O benim "FENERBAHÇEM"...
Püzant YÜCECAN
Hiç yorum yok:
Yeni yorumlara izin verilmiyor.